2015 Noorwegen dag 03

13/8/15: Gjendebu – Olavsbu


Na een stevig en excellent ontbijt gaan we op tocht. Eindelijk! De eerste 6 km stijgen we door een prachtige vallei. Het weer is prachtig en al gauw staat het zweet  ons op het voorhoofd. Dit hadden we eigenlijk niet verwacht, na de onheilsweersvoorspellingen vooraf.
Bovengekomen merken we dat er nog heel wat sneeuw ligt. Naargelang we langzaam verder stijgen doorheen het ruige landschap komen we echte sneeuwvelden tegen. We komen andere wandelaars tegen die ons kruisen. Een aantal onder hen zijn bezig met het onderhoud en bewegwijzering van het pad. Ze vertellen ons dat er uitzonderlijk veel sneeuw ligt voor deze tijd van het jaar. Dit heeft te maken met de slechte, regenachtige zomer die ze hebben gehad.


Het is grappig om te zien hoe ze met een koevoet sleuren om het pad en de bewegwijzering te onderhouden.  We begrijpen dit niet meteen zo goed.
Het blijft een prachtige dag en halverwege de namiddag komen we aan in de onbemande hut van Olavsbu. Water komt hier niet uit een kraantje en we moeten een honderdtal meter naar beneden bij de rivier water halen om ons te wassen, te koken, te drinken, … Danny besluit dan maar om zich in de rivier te wassen. Dat is behoorlijk koud.
We merken hier dat de andere – Noorse gasten – zich ongegeneerd ontbloten  om zich te wassen. Onze Vlaamsche volksaard wordt hier enigszins geschokt. Er wordt gekaart, gelezen en wiskey en limoncello gedronken.
Nadien wordt er vanalles klaargemaakt uit de voorraad die aanwezig is in de keuken van deze onbemande hut. Vooral Stefan en Benny zijn kok van dienst. We krijgen onder andere rendierengehaktballetjes voorgeschoteld. Dit wordt klaargemaakt op aanraden van een Noorse gast die beweert dat we dit zeker eens moeten proberen. Het blijkt al bij al niet veel soeps. Maar de bloemkoolsoep is dat zeker wel.
Na het eten leest Marc nog voor uit het gastenboek. We leren hieruit o.a. dat deze hut bestaat sinds 1980 en dat een aantal (buitenlandse) mensen na twintig jaar nog wel ‘ns terug in de hut zijn gekomen. De bergachtige omgeving is hier dan ook zonder meer prachtig… desolaat omdat we boven de boomgrens zitten en ook wel erg rustig. Ik begrijp waarom ze na zo veel jaar nog ‘ns terug wilden komen.

Navigatie