1992 Wildspitze dag 05
27.08.92: Breslauerhütte - Wildspitze - Vent
“Bergheil” zei Reinhardt en hij drukte ons de hand. Dat was de begroeting die ons te beurt viel toen wij de top van de Wildspitze bereikten. Woorden kunnen niet zeggen wat je voelt op deze hoogte: hoog uittorend boven al de andere bergtoppen. Een fascinerend landschap van sneeuw, gletsjers en rotsen. Ver onder ons een sliert van enkele klimmers die ook naar boven komen. Een wolkenloze lucht, azuurblauw en een eindeloze verte. Je voelt je almachtig, gelukkig, zalig. Zo moet het in de hemel zijn. Je vergeet de vermoeidheid, die 1000 m klauteren teweeg bracht. Je vergeet de bange momenten die je beleefde op de gletsjer met zijn onzichtbare spleten onder de sneeuw; je vergeet de immense angst om te vallen tijdens de klimpartij van de laatste 10-tallen meters naar de top; je vergeet de pijn aan je voeten op de meer dan 60° ijshelling, waar je moest wachten op een zekering.
