1992 Wildspitze dag 05
27.08.92: Breslauerhütte - Wildspitze - Vent
“Bergheil” zei Reinhardt en hij drukte ons de hand. Dat was de begroeting die ons te beurt viel toen wij de top van de Wildspitze bereikten. Woorden kunnen niet zeggen wat je voelt op deze hoogte: hoog uittorend boven al de andere bergtoppen. Een fascinerend landschap van sneeuw, gletsjers en rotsen. Ver onder ons een sliert van enkele klimmers die ook naar boven komen. Een wolkenloze lucht, azuurblauw en een eindeloze verte. Je voelt je almachtig, gelukkig, zalig. Zo moet het in de hemel zijn. Je vergeet de vermoeidheid, die 1000 m klauteren teweeg bracht. Je vergeet de bange momenten die je beleefde op de gletsjer met zijn onzichtbare spleten onder de sneeuw; je vergeet de immense angst om te vallen tijdens de klimpartij van de laatste 10-tallen meters naar de top; je vergeet de pijn aan je voeten op de meer dan 60° ijshelling, waar je moest wachten op een zekering.
Je sluit even de ogen en je dankt god omdat je heelhuids op de top staat. En je bergt het beeld, van deze bergtop met zijn enorme kruis en zijn eindeloze verten, in je op om nooit meer te vergeten. Want nu weet je al dat je hier nooit meer gaat terugkeren!
Om 6u45 waren wij vertrokken uit de Breslauerhütte: Wim, Ludo, Reinhardt onze gids, Easy Gambas den Hollander en een koppel Duitsers van in de veertig. Drie en een half uur later stonden wij met 2 andere cordées op de top. Nog enkele foto’s op de Wildspitzjöch en dan via een sneeuwgraat zo vlug mogelijk naar beneden, vooraleer de zon de sneeuw te zacht maakt. Naar Benny en Stefan, die ’s morgens reeds rustig naar Vent waren afgedaald.
Die avond huurden wij in Langenfeld een caravan. Jef en Alice zorgen voor een warm onthaal. Wonderlijke mensen.
In het Restaurant genoten wij even later van een lekker maal onder de zachte tonen van een harpspeler. Jef en Alice voegden zich nog even bij ons en er werden leuke anekdoten uit de bergen verteld.
Morgen naar huis.
